در بافندگی، نخ ها همیشه مستقیم هستند و به موازات طول (نخ های تار) یا متقاطع (نخ های پود) می روند. در مقابل، نخ در پارچه‌های بافتنی یک مسیر پرپیچ و خم (یک مسیر) را دنبال می‌کند و حلقه‌های متقارن (همچنین بایت نامیده می‌شود) را به طور متقارن در بالا و پایین مسیر متوسط نخ تشکیل می‌دهد. این حلقه های پرپیچ و خم را می توان به راحتی در جهات مختلف کشید و به پارچه های بافتنی انعطاف پذیری بسیار بیشتری نسبت به پارچه های بافته می شود.
بسته به نخ و الگوی بافتنی، لباس‌های بافتنی می‌توانند تا 500 درصد کشیده شوند. به همین دلیل، اعتقاد بر این است که بافندگی برای لباس‌هایی ساخته شده است که باید در پاسخ به حرکات پوشنده، کشسان یا کشدار باشند، مانند جوراب و جوراب بافی. برای مقایسه، لباس‌های بافته‌شده عمدتاً در امتداد یکی از یک جفت جهت‌های مرتبط که تقریباً به‌طور مورب بین تار و پود قرار دارند، کشیده می‌شوند، در حالی که در جهت دیگر جفت منقبض می‌شوند (کشش و انقباض با سوگیری)، و خیلی نیستند. الاستیک، مگر اینکه از مواد قابل کشش مانند اسپندکس بافته شده باشند.
تفاوت لباس بافتنی و معمولی
لباس‌های بافتنی معمولاً فرم‌تر از لباس‌های معمولی هستند زیرا خاصیت ارتجاعی آن‌ها اجازه می‌دهد تا با خطوط بدن بیشتر مطابقت داشته باشند. در مقابل، انحنا در اکثر لباس‌های بافته شده تنها با دارت‌های دوخته شده، شراره‌ها، چمدان‌ها و گورها ایجاد می‌شود که درزهای آن‌ها خاصیت ارتجاعی پارچه بافته را کاهش می‌دهد.
انحنای اضافی را می توان در لباس های بافتنی بدون درز وارد کرد، مانند پاشنه جوراب. اثر دارت، فلر و غیره را می توان با ردیف های کوتاه یا با کم و زیاد کردن تعداد بخیه ها به دست آورد. نخ مورد استفاده در بافندگی پارچه مبل معمولاً بسیار ریزتر از نخ مورد استفاده در بافندگی است، که می تواند حجم بیشتری به پارچه بافتنی بدهد و نسبت به پارچه بافته شده ضخامت کمتری داشته باشد.
لباس بافتنی
اساسا اگر پارچه های بافتنی و پارچه نخی محکم نشوند، حلقه‌های یک رشته بافتنی با کشیدن نخشان از بین می‌رود. این به‌عنوان پاره کردن، باز کردن بافتنی، یا به صورت طنزآمیز، قورباغه کردن شناخته می‌شود (چون شما آن را پاره می‌کنید، به نظر می‌رسد که قورباغه قورباغه می‌کند: «قورباغه‌ای»). برای محکم کردن یک بخیه، حداقل یک حلقه جدید از آن عبور داده می شود. اگرچه بخیه جدید به خودی خود غیر ایمن است (“فعال” یا “زنده”)، اما بخیه(های) آویزان شده از آن را محکم می کند.
دنباله ای از بخیه ها که در آن هر بخیه از بخیه بعدی آویزان می شود، ول نامیده می شود.برای محکم کردن بخیه های اولیه یک پارچه بافتنی، از روشی برای ریخته گری استفاده می شود. برای محکم کردن بخیه های نهایی در یک ول، از روش اتصال/ریختگی استفاده می شود. در حین بافندگی، بخیه های فعال به صورت مکانیکی، یا از قلاب های جداگانه (در ماشین های بافندگی) یا از سوزن یا قاب بافندگی در بافتنی دستی محکم می شوند.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.